หลาย ๆ ปีที่ผ่ านมาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็ก ๆ ทั้งสองข้างทางเป็นเหว
ฉันได้แต่เดินตามคน ๆ นั้นด้วยความซื่อสัตย์ ด้วยความหวัง
อย่ างไม่มีข้อแม้
ตลอดทางฉันเห็นแค่แผ่นหลังของเขา ฉันตามอย่ างเชื่อใจ
เขาหันมามองฉันเป็นพัก ๆ แต่ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจ เดินตามเขา
ฉันเป็นคนเลือกเอง ฉันจึงเดินต่อเรื่อย ๆ
และในระหว่างทาง ฉันไม่รู้เลยว่า เขาคิดอะไรอยู่ แต่ฉันเห็นเขาโรยเศ ษแก้ว
ทิ้งไว้บนพื้น ขณะที่ตามเขาไป และฉันเองก็ไม่เคยระวั งตัวเลยเพราะ..
ตามองอยู่ ที่แผ่นหลัง
เขา และด้วยความไว้ใจ ฉันรู้สึกเจ็ บที่เท้าแล้ว แต่ฉันเองก็ยังเดินตามไปเรื่อย ๆ
อย่ างมีความหวังการขอโ ทษ และการให้อภั ยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่เขาก็ยังทำต่ออีกเรื่อย ๆ และในที่สุด
พื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศ ษแก้ วชิ้นเล็ กที่คอยทิ่ มตำ เท้าของฉันอยู่ตลอด
และแน่นอนว่ามันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดาอยู่บ้าง บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มบ้าง
แต่เดินไปไม่นานนักหรอก ก็กลับไปเจอเศ ษแก้วอีก
มันตลกตรงที่ ฉันก็ยังทนเดินต่อไปเรื่อย ๆ เพราะคิดเสี ยดาย ที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งแต่แรก
และด้วยความหวัง จากเ สียงพูดของเขาเอง ที่ตะโกนมาเรื่อย ๆ ว่าเค้าจะหยุด
การกร ะทำเหล่านี้ ความเจ็ บป วดมันเพิ่มขึ้นมาอีก
เมื่อมี เ ด็ ก คนหนึ่งเกิดขึ้น มาจากที่เดินด้วยน้ำหนั กเราคนเดียว กลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มเด็ ก คนนี้
ไว้ที่แขน ไม่ให้เขาโดน เ ศ ษ แก้วไปด้วย พอ เ ด็ กโต น้ำหนั กก็มากขึ้นทุ กวันตามไปด้วย
8 ปี ในที่สุด เราก็เดินมาจนถึงทางแยกสองทาง
คือทางตรงทางเดิม ที่แม้จะมี เ ศ ษ แ ก้ วแต่ก็ยังคงมี แ ผ่ น หลัง ที่คุ้นชิน กับรอยยิ้มของเขา
ที่เหมือนคอยให้ความหวังว่าเขาคนนั้นกำลังจะเลิกโร ยเศ ษแก้วแล้ว
หรืออีกทางคือ จะเลี้ยวออกไป ที่มัน โ ค ต ร มื ด
และไม่รู้ว่า จะมีอะไรอยู่ข้างหน้าบ้าง ในใจคิดว่าไม่ว่าจะเลือกทางใด เราก็จะเอา เ ด็ กคนนี้
ไปด้วยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะไม่ปล่อย เ ด็ ก ตรงทางแยก ฉันมองลงไปที่เท้าของฉันเอง
บัดนี้มันดูไม่เหมือนเท้าต่อไปแล้ว
มันเต็มไปด้วยบา ดแผ ลนับไม่ถ้วน เ จ็ บ ชา ไปหมดแล้วก็กลับมา เ จ็ บ อีก วนไปเรื่อย ๆ วันนี้
ฉันตั ดความเ สียดาย 8 ปี ที่ผ่ านมา ไว้ที่ตรงทางแย กนั้นแล้วก็เลือกเดินทางใหม่
ทางที่มัน โ ค ร ต จะมื ดและไม่รู้จะเจอกับอะไรข้างหน้า
แต่อย่ างน้อย ๆ นั้น ทางนี้ก็ไม่มี เ ศ ษแก้วอีกแล้ว แน่นอนว่าเมื่อไม่มี เ ศ ษ แก้ว ฉันจึงกล้าที่
จะวาง เ ด็ ก ลงกับพื้น แล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้ม ฉันรู้สึกดีขึ้น อย่ างมาก
จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่คอยซื่อสัตย์เสมอมา
ฉันรู้ทันทีว่า ตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำ ที่เข้มแข็งแทน เพราะฉันกำลังจะมี เ ด็ ก คนนึง
เดินตามแผ่นหลังของฉันเช่นกัน ตอนนี้ฉันยังเดินต่อ ไม่ค่อยไหวเลย จากนี้ไป
อาจจะต้องนั่งลงใช้เวลาในการ รั ก ษ า แ ผ ล
ที่เท้าไปซักพักเลยล่ะ แต่ไม่นานนักหรอก ฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อไปในทางที่ฉันเลือก
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ฉันยังอยู่ ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้ โดยไม่ต้องเดินตามใครแล้ว
และฉันไม่กลั วอีกแล้วต่อไป
ขอบคุณ : ครูจุฑารัตน์
ที่มา : san-sabai
