แม่เริ่มออกเดินทาง ตอนนั้น แม่ก็เป็นเด็ กผู้หญิงคนหนึ่งผ่ านคืนวัน
มีความฝัน เป็นของตัวเองเหมือนกับเรา
แม่เดินทางมาเจอความรัก มีชีวิตคู่ที่หวังจะสร้างเป็นครอบครัวที่อบอุ่น
พอวันที่รู้ว่าในคร ร ภ์ ของแม่ มีเราอยู่ในนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของเวลากว่า 9 เดือน
ที่ต้องแบกน้ำห นั ก กว่า 10 โล
แม่เริ่มใช้ชีวิตอย่ างรอบคอบมากขึ้นแม่กลัวว่าลูกในท้องของแม่จะเป็นอั น ต ร า ย
และวันที่แม่ เ จ็ บ ป ว ด มันก็ได้มาถึงวันแรกที่แม่ได้เห็นหน้าเรา
“แม่ก็ เ จ็ บ ป ว ด แต่เต็มไปด้วยความสุข
” ชีวิตส่วนตัวของแม่ไม่ใช่เรื่องสำคัญแล้ว ความฝันอาจถูกพักไปบ้าง แต่แม่ก็เต็มใจ
ข้าวของเครื่องใช้ลดลงเหลือเท่าที่จำเป็น รูปร่างหน้าตาของผู้หญิงคนนึง
ไม่สำคัญเท่าลูกของแม่อีกแล้วล่ะ
“เรื่องอื่น ๆ ของแม่ พักไว้ก่อนเถอะ” อนาคตของตัวเองที่แม่เคยคิดถึง
ถูกแทนที่ด้วยอนาคตของลูก เราจะปลอดภั ยไหม เราจะเป็นเด็ กดีหรือเปล่า
เราจะได้น้อยกว่าลูกคนอื่นมั้ย
แม่พย าย ามทุ กอย่ างให้เราได้รับสิ่งที่ดีจากแม่
ให้ลูกของแม่เติบโตอย่ างดี พอเราก็เติบโต
แม่เริ่มพบกับความห่างเหินของลูก ที่เคยตัวเล็ก
แม่ไม่ได้เป็นเพื่อนเล่นที่เราเคยสนุกด้วยเหมือนก่อน
แม่เห็นใบหน้าที่เราหงุ ด ห งิ ด ใส่ ขณะเดียวกันก็เห็นรอยยิ้ม
ที่แม่เคยได้รับแต่ผู้รับกลายเป็นเพื่อนของเราไปแล้ว
“น้อยใจแต่ทำอะไรไม่ได้หรอก” วันที่แม่โล่งใจอย่ างที่สุดเป็นวันที่เราเรียนจบ
แม่ทำทุ กอย่ างมามากมาย กว่าจะได้ปริญญามา
แม่คิดว่าหมดห่วงแล้ว และขณะที่แม่มองดูเราถ่ายรูปสนุกสนานกับเพื่อนบัณฑิต
แม่รู้ตัวเองว่าแม่คิดผิ ดแล้วลูกจะได้งานที่ดีมั้ย
ลูกจะมีแฟนที่รักลูกเหมือนที่แม่รักหรือเปล่านะ
เขาจะดูแลลูกอย่ างที่แม่ดูแลหรือเปล่า เมื่อแม่ไม่อยู่แล้วลูกจะอยู่ต่อได้อย่ างไร
“โตแค่ไหนแม่ก็เห็นภาพเด็ กตัวน้อย ๆ ของแม่เช่นเคย”
ลูกของแม่ค่อย ๆ ออกเดินทางในชีวิตของตน
เรามีครอบครัว มีลูก มีบทบาทเพิ่มขึ้นจนบทบาทการเป็นลูกของแม่น้อยลงกว่าเดิม
ถึงเวลาแล้วที่แม่ต้องปล่อยวางลูกมีชีวิตของลูกแล้ว
แต่แม่ไม่เคยวางได้เลยแม่ยังรักและห่วงลูกของแม่อยู่เสมอ
“อย่ าลืมแม่นะลูก” แม่แ ก่ตัวลงพร้อมกับนับถอยหลัง
การจากลาเป็นการเดินทางช่วงสุดท้ายที่ต้องเจอ
ความเสื่ อ ม ถอยสองแขนที่อุ้มลูกมาหลายปี ยกอะไรมากไม่ได้อย่ างเมื่อก่อน
สองขาที่เคยพาลูกไปนั่นนี่ ต้องใช้ไม้เท้าพ ยุ ง วาจาที่เคยเป็นกล่อมลูก เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง
หัวใจที่เคยสู้ฝ่ า ฟั น ปัญหาให้ลูก บีบตัวน้อยลง
“แม่เหมือนก้อนน้ำแข็งที่วางตั้งอยู่กลางแดด”
ในระหว่างที่เราเดินทางในชีวิตของเรานั้น จงหันไปมองหน้าแม่ของเรา
ให้เต็มตามองเข้าไปให้เห็นถึงการเดินทาง
ที่ท่านได้ผ่ านมา วันนี้แม่เดินทางมาไกลมากแล้วขอแค่อย่ าลืมการเดินทาง
ที่ผ่ านมาของแม่นี้เป็นการเดินทางของความรักที่วิเศษสุดแล้ว
ขอบคุณที่มา : khoddeeja
