ขอ อ ย่ า ได้เกิด มาเจอกันอีกเลย

”หากชาติหน้ามีจริง ขออย่ าให้พวกเราต้องมาเจอกันอีกเลย” ลูก ๆ ทั้งสี่คนของแม่

เมื่อวันที่ 2 มีนาคมที่ผ่ านมา วันนั้นคืองานฉลองวันเกิดของแม่ที่มีอายุครบ 80 ปี

ระยะเวลาช่างย าวนาน

 

เหลือเกิน แม่ได้ให้กำเนิดลูกชายถึง 4 คน แล้วยังช่วยพวกลูก ๆ ดูแลเลี้ยงหลานอีก 8 คน

ก็เท่ากับว่าในชั่ วชีวิตนี้ของแม่ แม่ได้ใช้สองมือของแม่ เลี้ยงดูอุ้มชูลูก ๆ หลาน ๆ

ทุ กคนด้วยความรักถึง 12 คน

 

แต่ทว่า แม่แ ก่แล้ว แ ก่จนต้องคอยมองดูสีหน้าของพวกแกเพื่อความอยู่รอดของตัวแม่เอง

โดยเฉพาะเมื่อสี่ห้าปีก่อน ตอนที่พ่อของพวกแกเสี ยไปแล้ว แม่รู้สึกได้ทันทีถึงความรำคาญ

ที่พวกแกปฏิบัติตนต่อแม่ และนับวันยิ่งย่ำแ ย่เข้าไปทุ กที

 

ตอนที่พ่อของพวกแกจากไปใหม่ ๆ แม่หวังเหลือเกินว่าจะมีลูกคนไหนสักคนที่จะยื่นมือมารับแม่ไปอยู่ที่บ้าน

บอกตรง ๆ ว่าแม่อย ากใช้ชีวิตอยู่กับพวกแก จะคนไหนก็ได้ แม่ยินดีทั้งนั้น แต่รอแล้วรอเล่า

สองเดือนผ่ านไป แม่จำต้องทำใจยอมรับสภาพของความเป็นจริง ไม่มีลูกคนไหนยอมรับแม่ไปอยู่ด้วย

 

โ ชคยังดีที่พวกแกยังพอมีน้ำใจเหลืออยู่บ้างในเวลานั้น พวกแกทั้งสี่ผลัดเ วรมาเป็นเพื่อนแม่ที่บ้านทุ กคืน

มีหน้าที่กันคนละสัปดาห์ ด้วยเหตุนี้ แม่ก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้วในตอนกลางคืน ว่ากันตามตรง

อายุปูนนี้แล้วของแม่ มีอายุอยู่มาถึงป่านนี้ ยังจะต้องไปกลัวอะไรอีก

 

ถึงแม้แม่จะเติบโตขึ้นมาตามท้องทุ่งท้องนา เติบโตขึ้นมาท่ามกลางเรื่องเล่าที่น่ากลัวของเหล่าผ ีสางน างไม้

แต่มาถึงตอนนี้ แม่คงไม่เชื่อเรื่องพวกนี้อีกแล้ว และก็เลิกกลัวไปนานแล้ว แต่สิ่งที่แม่กลัวที่สุดคือความเหงา

 

ลูก ๆ ของแม่ทุ ก ๆ คน พวกแกมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ รวมเวลาทั้งสิ้นเป็นเวลา 1 ปี กับ 9 เดือน

หรือประมาณ 630 วัน ในฐานะของคนเป็นแม่ รู้สึกขอบคุณในน้ำใจของพวกแกที่มอบให้ในครั้งนั้น

 

ช่วงแรก ๆ ที่มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ ทุ กอย่ างดูดีมีความเอื้ออาทรให้แม่อยู่บ้าง แต่พอวันเวลาค่อย ๆ ผ่ านไป

สีหน้าของพวกแกก็แลดูย่ำแ ย่ลงทุ กวัน พอเหยี ยบเข้ามาถึงบ้านแม่ ไม่มีคำทักทายสักคำ

 

เวลาออกจากบ้าน คำอำลาสักคำก็ไม่มีเช่นกัน แม่เหมือนสิ่งไม่มีชีวิตชิ้นหนึ่งที่ถูกวางอยู่กลางบ้าน

บางครั้งก็รู้สึกเหมือนกับว่าพวกแกกำลังเดินเข้าออกโรงแรม แล้วมีย ายแ ก่แปลกหน้าที่นั่งมองหน้าพวกแก

ที่เดินผ่ านไปมา เหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่มีความผูกพันกันเลยแม้แต่น้อย

 

แม่กลัวที่จะทำให้พวกแกรำคาญหรือรังเกียจ แม่ไม่ได้กินข้าวฟรีของพวกแกแม้แต่คำเดียว เสื้อผ้าข้าวของแม่

ก็ซื้อเองทุ กอย่ าง แม้กระทั่งสตางค์แดงเดียวก็ไม่เคยใช้ของพวกแก เพียงแค่พวกแกยอมแวะมาอยู่เป็นเพื่อนแม่บ้าง

 

แค่นั้นแม่ก็รู้สึกเป็นบุญคุณเหลือหลายแล้วถึงแม้แม่จะพย าย ามวางตัวอย่ างระมัดระวั งที่สุด

ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวชีวิตส่วนตัวของพวกแกเลย แต่พวกแกทุ กคนก็ค่อย ๆ ห่างหายจากบ้านแม่ไปทีละคนแบบ

 

ไม่ต้องมีคำร่ำลา ไม่มีใครแวะมาเยี่ยมเยียนแม่อีก แต่ยัดเยียดเอาความเหงามามอบให้แม่แบบ

ไม่มีความปราณีกันเลย

 

ชีวิตหลังจากนั้นเป็นต้นมา แม่รู้ตัวว่าแม่ต้องเดินด้วยเท้าตัวเองทุ กฝีก้าว ต้องพึ่งพาตัวเองทุ กอย่ าง

ด้วยสองมือของแม่เอง สองปีกว่าที่ผ่ านมา ยอมรับว่ามันย ากลำบากสำหรับคนแ ก่อย่ างแม่พอสมควร

 

ตอนงานวันเกิด 80 ปี พวกแกอวยพรให้แม่ว่า “ขอให้แม่มีอายุมั่นขวัญยืนเป็นร้อย ๆ ปี” แม่ได้แต่ยิ้ม

แต่ภายใต้รอยยิ้มนั้น มันอัดแน่นไปด้วยความขมขื่น ชีวิตที่เต็มไปด้วยความหงอยเหงาและเศร้าหมองนั้น

จะมีอายุยืนย าวไปทำไม

 

ช่วงเวลานี้ แม่รู้สึกแน่นหน้าอกมากขึ้นทุ กวัน แม่ไม่ได้บอกใคร แท้จริงแล้วก็ไม่รู้จะหันหน้าไปบอกใคร

แม่หวังเป็นอย่ างยิ่งว่า โร คภัยไ ข้เจ็ บจะกรุณารีบนำพาแม่จากโลกนี้ไปในเร็ววัน ถ้าเป็นเช่นนั้นได้

 

แม่ก็รู้สึกว่าชะตาชีวิตยังคงมีความปราณีต่อแม่บ้าง หลายคืนก่อน แม่ฝันถึงพ่อของพวกแก พ่อยิ้ม

บอกกับแม่ว่า “ไปกันเถอะ พ่อมารับแล้ว ไปกับพ่อแล้วแม่จะไม่หงอยเหงาอีกต่อไป”

 

ตื่นมากลางดึก มองไปบนท้องฟ้าเห็นมีแต่ดาวเต็มฟ้า พ ระจันทร์ส่องแสงนวลสบายตา ในคืนที่บรรย ากาศ

สงบเงียบเช่นนี้ แม่ฝันถึงพ่อของพวกแก พ่อที่กำลังจะมารับแม่ไป แม่ขอขอบคุณความรักอันแสนอบอุ่น

ที่พ่อได้มอบให้กับแม่มาทั้งชีวิต มันคือสิ่งที่มีค่าที่สุดสิ่งเดียวในชีวิตนี้ของแม่

 

หน้าอกแม่ทั้งแน่นทั้งเจ็ บมากขึ้นทุ กวัน แม่รู้ตัวว่ามันคงถึงเวลาแล้ว จึงได้ตัดสินใจบรรจงเขียนจดหมาย

ฉบับนี้ทิ้งไว้ ความสัมพันธ์ของความเป็นแม่ลูกระหว่างเรา มันก็คงใกล้จะจบเต็มแ ก่แล้ว

 

แม่มีผมขาวอยู่เต็มหัว แม่ขอใช้ผมขาวทุ กเส้นบนหัวสาบานว่า แม่รู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งถึงการ

แวะเวียนมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ของลูก นอกจากประโยคนี้แล้ว ยังมีคำพูดที่แม่อย ากจะบอกกล่าวก่อน ต  า  ย ว่า

แม่เสี ยใจที่สุดที่ให้กำเนิดพวกแกมาทั้งสี่คน หากชาติหน้ามีจริง ขออย่ าให้พวกเราต้องมาเจอกันอีกเลย

 

ในฐานะของคนเป็นแม่ แม่คงไม่ใจร้ ายพอที่จะส าปแ ช่งพวกแก แต่แม่กลับหวังว่า ในย ามแ ก่เฒ่า

ของพวกแกทั้งสี่คน ขอให้ทุ กคนจงพบแต่ความสงบสุขในย ามชรา คงไม่ถูกลูก ๆ ของพวกแกทั้ง 8 คนทอดทิ้ง

 

ความผูกพันของความเป็นแม่ลูกระหว่างเราก็คงจบลงเพียงเท่านี้ อะไรที่ตั้งใจจะกล่าวก็ได้ถ่ายทอด

ด้วยความอาดูรออกมาจากใจจนหมดแล้ว ขอให้ทุ กอย่ างจบสิ้นลงแค่ชาตินี้ชาติเดียว คิดว่ามันก็เกินพอแล้ว

 

หลังจากนั้นไม่นาน คุณแม่ท่านนี้ก็ได้จากโลกนี้ไปจริง ๆ ท่านเหมือนคนนอนหลับที่หลับอยู่บนเตียงตัวเองอย่ างสงบ

ในมือได้ถือรูปถ่ายที่เคยถ่ายไว้คู่กับสามี บนรูปใบนั้นก็มีเพียงสามีและภรรย ายืนเคียงคู่กันเพียงแค่สองคนเท่านั้น

 

ขอบคุณที่มา : newsliveone