หลายคนอาจสงสัยว่า ทำไมเขาถึงอธิษฐานแบบนี้
คุณแม่ทำอะไรไม่ดี กับเขาหรืออย่ างไร ยังคงเป็นคำถามคาค้างใจ
แต่หากอ่ านเรื่องนี้ จนจบก็จะทราบว่า เป็น คำอธิษฐานจากลูก
ที่รักแม่มากที่สุด คนหนึ่งเลย
เจ้าของเรื่องคือ คุณหูถิงซั่ว เขาป่ว ยเป็นโร คกล้ามเนื้ อลี บ
ที่เกิดจากไขประสา ทเสื่ อม ถึงเขาจะป่ว ยเป็นโร คร้ าย
แต่กลับมีสติปัญญาดี กว่าเพื่อนในรุ่นเดียวกัน คุณแม่เลี้ยง
เขามาเพียงตัวคนเดียว ด้วยความอดทนและความรัก
คุณหูถิงซั่ว ในวันที่โตเป็นผู้ใหญ่ แล้วคุยกับคุณแม่ว่า
“ แม่ครับ วันนี้เป็นวันเกิดของผม วันนี้เมื่อ 20 กว่าปี
ที่ผ่ านมาจนถึงตอนนี้ แม่เหนื่อยและลำบากเพราะผมมาก
เป็นเรื่องที่ไม่มีใคร อย ากให้เกิดขึ้น ลูกชายคนนี้
ของแม่เกิดมา พร้อมกับโร คกล้ ามเนื้ อลีบ
แม่ทนกับคำถากถาง ของญาติพี่น้องทุ กวันนี้ได้อย่ างไร?
แม่ทิ้งเงิ นเดือน ในตำแหน่งผู้จัดการที่สูงลิ่ว ชีวิตครอบครัว
ของแม่จบลง ด้วยการหย่ าร้ าง แม่เข้มแข็งและเด็ดเดี่ยว
เลี้ยงผมมาตามลำพัง จนผมเติบใหญ่ได้อย่ างไร ที่จริงแม่สามารถ
ทิ้งผมไว้ที่บ้านเด็ ก กำพร้าก็ได้ แต่แม่ก็ไม่ทำเพราะอะไร?”
คุณหมอเคยบอกกับคุณแม่ว่า คุณหูถิงซั่วจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน
เต็มที่ไม่เกิน 18 ปี ซึ่งเขาก็ทราบเรื่องนี้ดี จึงยิ่งทำให้เขา
สงสัยคุณแม่ ของเขามากขึ้น เขาถามว่าทำไม
ถึงหัวเราะให้กับข่าวร้ ายแบบนี้ คุณแม่ตอบเขาว่า
…“คุณลุงหมอบอกแม่ว่า ลูกจะดีขึ้นตอนอายุ 6 ขวบ
และจะหายเป็นปรกติตอนอายุ 12 ขวบ”
ซึ่งอาการก็หายเป็นปกติ แต่พอเขาอายุได้ 18 ปี อาการป่ วย
กลับมากำเริบอีกครั้ง ทำให้เขาป่ว ยหนักจ น
และแม่คนเดียว ที่ช่วยให้เขารอด มาได้จนถึงทุ กวันนี้
ในวันนี้เขาอายุได้ 23 ปี เขาอายุยืนกว่าที่คุณหมอคาดการณ์ไว้
เขาเล่าว่า ตอนเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษา เขาเห็นแม่
ทำงานจนตัวเป็นเกลียว เพื่อหาเงิ นใช้ห นี้ ทำให้
ไม่สามารถเดินทาง ไปรับรางวัลคุณแม่ดีเด่นได้
แต่สำหรับเขาแล้วคุณแม่ คือคุณแม่ดีเด่นในใจของเขาตลอดมา
ตอนเด็ กมักโกรธ และโมโหคุณแม่ทุ กครั้งที่ไม่ยอม
ช่วยพยุงเขาขึ้น จนเขาต้องพย าย ามลุกขึ้นด้วยตนเอง
ปล่อยให้คนอื่นมองเขา อย่ างน่าสมเพ ชนานหลายนาที
มือของเขาอ่อนแรงเขียนหนังสือไม่ค่อยไหว ลายมือ
ก็อย่ างกับไก่เขี่ ย แม่ก็บ่นว่า พอได้เกรดไม่ดีแม่ก็ตี
เขาทราบดีว่า แม่พย าย ามไม่อุ้มชู พย าย าม
ให้ผมทำด้วยตนเอง การกระทำของแม่ในวันนั้นส่งผลให้ผม
มีวันนี้คือการสอบติ ดและเรียนหนังสือในคณะ นิติศาสตร์
มหาวิทย าลัยแห่งชาติไต้หวัน
ตอนคุณแม่เปิดบริษัท ไม่ว่าจะมีงานยุ่งวุ่นวายเพียงใด
แม่ก็หาเวลาไปซื้ออาหารกลางวัน ที่ร้านโปรดส่งให้เขาที่โรงเรียนทุ กวัน
แต่แม่มาไม่ตรงเวลามื้อกลางวัน เขาต้องถูกคุณครูลงโ ทษ
ให้ไปกินข้าวนอกห้องทุ กครั้ง แต่เขาก็มีความสุขที่ได้เห็นแม่
นำอาหารกลางวันมาให้ ถึงจะเป็นช่วงเวลาที่ไม่นานก็ตาม
หลังจากบริษัทของคุณ แม่ปิดตัวเพราะหุ้นส่วนถอดตัวออก
ทำให้แม่ต้องรับงาน จากสำนักงานบัญชีมาทำเพื่อหาเลี้ยงเขา
แต่รายได้ไม่เพียงพอ ตอนเช้าแม่รับจ้างเป็นพนักงานขายอาหาร
พอต กเย็นก็เป็นพนักงาน ล้างจานในร้านอาหารบุฟเฟ่ต์
แล้วจะนำอาหารเหลือ จากทางร้านกลับมาให้เขากิน
เขาจำได้ว่ามีอยู่คืนหนึ่ง ประมาณ 5 ทุ่ม แม่ยังไม่มารับกลับบ้าน
ครูสอนพิเศษพาไปรอแม่ที่ร้านสะดวกซื้อ ครูให้เขาเลือกเครื่องดื่ม
เขาได้แต่งงเพราะไม่เคยซื้อเครื่องดื่ม ในร้านสะดวกซื้อมาก่อน
จึงเลือกไม่ถูกว่าจะดื่มอะไร จนครูซื้อชานมให้เขา 2 กระป๋อง
เขาจึงเริ่มรู้จักกับการซื้อของ และเข้าใจอะไรหลายอย่ างจากเหตุการณ์นี้ว่า
..“เพราะผมไม่มีเ งิน ผมจึงเลือกเครื่องดื่มที่ผมชอบไม่ได้
ชีวิตของแม่ก็เช่นกัน แม่ก็เลือกไม่ได้ ผมคิดแต่เพียงว่า
หากแม่มีเงิ นแม่คงมีทางเลือกมากขึ้น ผมไม่ต้องการเป็นเศรษฐี
แต่อย่ างน้อยผมอย ากเป็นคนเลือกได้บ้าง เลือกในสิ่งที่ผมต้องการ
และสิ่งที่ผมต้องการคือ อย ากให้แม่กลับบ้านเร็วหน่อย ตอนเช้าตื่นสาย ๆ หน่อย”
จากนั้นโร คกำเริบรุ นแรงขึ้น ทำให้เขานั่งรถเมล์ไปเรียนเองไม่ไหว
แม้จะเดินไปรับอาหารกลางวันที่สหกรณ์ก็ไม่ได้ จึงต้องเปลี่ยนมานั่งรถเข็นใหม่
ตอนนั่งใหม่ ๆ เขารับไม่ได้กับสภาพของตนเอง ที่ต้องมานั่งรถเข็น
เขาถึงกับถามฟ้าเบื้องบนว่า
..“ทำไมท่านทำกับผมอย่ างนี้”
เขารู้ว่าคุณแม่เจ็ บป วดมากกว่าหลายเท่า เธอต้องกล้ำกลืนมันไว้
ทุ กครั้งที่ลูกชายร้องไห้ จนเหนื่อยแล้วหอบลงบนโต๊ะ คุณแม่ก็จะแซวลูกว่า
“ดื่มน้ำเพิ่มไหม เสี ยน้ำตาไปมากแล้ว เดี๋ยวน้ำในตัวจะหมด”
ในวันนั้น เขาจะกรี ดข้อมือตัวเองด้วยมี ดทำครัวของแม่
แม่เข้ามาแ ย่งจนมี ดบ าดมือ แม่ไม่ได้กลัวเลยว่ามี ดจะบ าดมือแม่ไหม
แม่ห่วงแต่ว่าจะให้เขาจะมีชีวิตรอดไหม ผมต กใจจนต้องปล่อยมือ
ออกจากมี ดนั้น แล้วคลานไปนั่งที่มุมห้อง และแม่ก็พูดว่า
“ไม่ต้องงอแงเลย เอามี ดมาให้แม่ แม่จะไปทำข้าวเย็น”
จากเหตุการณ์ไร้ส าระ ในตอนนั้น และเรื่องราวที่ผ่ านมาทำให้เขาอย ากบอกกับแม่มากว่า
“แม่รู้ไหมครับ ทุ กครั้งที่แม่อยู่กับผม ในช่วงเวลาที่ชีวิตของผมไม่ต่างจากดิ่งลงเห ว
ไม่ว่าจะเจ็ บป วดหรือทุ กข์ทรม านเพียงใด วันพรุ่งนี้ก็ยังคงจะมาถึง
ชีวิตยังคงต้องสู้ต่อไป นี่คือสิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากวันนั้น ขอบคุณแม่มาก
ที่เลี้ยงดูผมมา แม่ยิ่งใหญ่สำหรับผมมาก หากชาติหน้ามีจริง
ผมขอไม่เกิดเป็นลูกแม่อีก ผมจะขอเกิดเป็นพ่อของแม่
หรือเกิดเป็นแม่ของแม่ เพื่อให้ผมได้ป็นคนดูแลแม่บ้าง ไม่ต้องให้แม่
ต้องมาเจ็ บป วดและทุ กข์ท รมานอย่ างนี้อีก ผมรักแม่ครับ”
ขอบคุณที่มา : jingjingna
