เราจะเหลือเวลาอยู่ด้วยกันซักกี่วัน (อ่ า น ไปคิดไปน้ำตาก็ไหล)

เวลาที่ ผ่ า น มา กับเวลาที่เหลืออยู่ คนเราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันซักกี่วัน

อ่ า น ไปคิดไปน้ำตาก็ไหล

 

ข้อคิดของ สามี ภ ร ร ย า ไม่มีใครรู้ว่าเวลาที่ ผ่ า น มา กับเวลาที่เหลืออยู่ ว่าเวลาไหไนเหลือมากกว่ากัน

คนเราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันซักกี่วัน จงทำให้เเต่ละวันเป็นวันสำคัญ เป็นวันที่ดีที่สุด เป็นวันที่มีความสุขที่สุด

และคิดเสมอว่ามันเป็นสุดท้ายที่คุณจะได้อยู่กับคนที่รักเราหรือคนที่รักคุณ

 

เช้าวันหนึ่ง.. ภ ร ร ย า บอกกับสามีว่า..

“วันนี้ ฉันจะกลับบ้านไปเยี่ยมแม่

จะไปค้างสักคืนหนึ่ง แม่ไม่ค่อยสบาย

คุณจะขับรถไปส่งฉันหน่อยได้ไหม

ฝน ต ก หนักแบบนี้ ไปรถโดย ส า ร ไม่สะดวกเลย”..

 

สามี.. ซึ่งหน้าตาบูดบึ้งมาตั้งแต่เช้า

ไม่ตอบ ภ ร ร ย า ..

แต่กลับกระชาก เ สี ย ง ถามกลับไปว่า..

 

“เมื่อวาน เธอซื้อเสื้อใหม่มาใช่ไหม..

เธอรับปากฉันแล้วนะว่าจะไม่ใช่ เ งิ น ฟุ่มเฟือย

ค่าใช้จ่ายเยอะแยะ.. ทำไม..ไม่ช่วยกันประหยัด!!”

 

ภ ร ร ย า ..พูดออกมา เ สี ย ง เบาๆ อ ย่ า ง คนรู้สึกผิดว่า

“ที่แท้..คุณโกรธเรื่องนี้นี่เอง”..

ภ ร ร ย า .. ก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบๆ

 

แล้วบอกสามีว่า.. “วันนี้ มีรถโดย ส า ร เข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว

ฉันคงต้องรีบไปแล้วหละ.. คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้..”

แล้วเธอก็ออกบ้านไป โดยสามีไม่สนใจเลย

 

เพราะยังโกรธอยู่มาก.. ประมาณครึ่ง ชั่ ว โมง ผ่ า น ไป..

สามีได้ยิน เ สี ย ง เอะอะ บนถนน..

จึงออกไปดู แล้วจึงได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า

 

ฝนที่ ต ก หนัก เซาะตลิ่ง จนสะพานเข้าเมืองได้ ข า ด ลง

มีรถเมล์คันหนึ่ง ต ก ลงไปในน้ำด้วย..

 

สามี..ได้ยินดังนั้น ต ก ใจมาก

กระโดดออกจากบ้านไปทันที

เมื่อไปถึงแม่น้ำ.. รถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำ

 

เหลือเพียงซากเหล็ก สัมภาระกระเป๋าต่างๆ ของผู้โดย ส า ร กระจัดกระจาย

มีการหามร่างของผู้ เ สี ย ชีวิต คนแล้วคนเล่า

 

ขึ้นมาจากแม่น้ำ.. ชายหนุ่ม เฝ้ามองหา ภ ร ร ย า .. ก็ไม่พบ

ก็ เ สี ย ใจเจียนสิ้นสติ..

 

เฝ้าถามหน่วยกู้ภัยที่ทำงานอยู่

ว่า “เห็น ภ ร ร ย า ผมบ้างไหม ๆๆๆ เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ”

 

ทุ ก คนส่ายหน้า… บอกว่าไม่เห็น.

เวลา ผ่ า น ไปจนเกือบเย็น.

 

กู้ภัย หยุดการทำงาน เพราะไม่มีผู้ เ สี ย ชีวิต ที่หาพบแล้ว

จึงบอกชายหนุ่มว่า.. “หักห้ามใจเถอะนะ

 

ภ ร ร ย า คุณ คงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว”.

ชายหนุ่มเดินกลับบ้าน เหมือนคนไม่มี วิ ญ ญ า ณ

ร้องไห้ไป คร่ำครวญไปตลอดทาง

 

ในใจของเขา เฝ้าแต่คร่ำครวญว่า “ทำไมๆๆๆ เราไม่ขับรถไปส่งเธอนะ…

เราไปด่าเธอทำไมว่าใช้ เ งิ น ฟุ่มเฟือย เสื้อตัวเดียว มันจะราคาเท่าไหร่กัน”

 

แต่เมื่อกลับถึงบ้าน คาดไม่ถึงว่า..

ภ ร ร ย า กลับนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มีอาหารอยู่บนโต๊ะ..

ในมือเธอ มีเสื้อกันหนาวเก่าตัวหนึ่ง

 

ซึ่งเธอกำลัง เย็บซ่อมชายเสื้อที่รุ่ยอยู่.. “คุณไปไหนมาคะ .. “.. ภ ร ร ย า ยังพูดไม่ทันจบ

“คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ..

วันนี้ ฉันมัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน

 

เ สี ย เวลาอ้อนวอนให้เขารับคืนไปมาก เลยไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน..

อากาศจะหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อม

ก็พอใส่ได้อีกหลายปีนะคะ ฉันนี่ แ ย่ จริงๆ ของเก่าก็ยังมี ไปซื้อของใหม่มาทำไม”.

 

เรื่องบางเรื่อง.. เราโกรธจนลืมไปว่า มันไม่สำคัญเทียบเท่ากับ “ความสุข” ของเราเลยนะ เรื่องบางเรื่อง

ไม่สำคัญเท่ากับ “ความสุข” ของคนที่เรารัก เรามีเวลาในโลกนี้ จำกัด เวลาที่ใช้ร่วมกัน ยิ่งจำกัด

 

อะไรที่ไม่สำคัญมากพอ ก็ อ ย่ า นำมาเป็น อ า ร ม ณ์ มากมายนักเลย เเละจงคิดเสมอว่า

คนเราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันซักกี่วัน

 

ขอบคุณข้อมูล : นายข้าวต้ม