ครอบครัวหนึ่งที่สามีมีอาชีพเป็นช่างปูน มีร ายได้เป็นค่าแรงขั้นต่ำภรรย ารับจ้างเป็นแม่บ้าน
และมีหน้าที่ดูแลบ้านให้สามีทั้งสองคนรักกันมาก แม้ว่าจะลำบากก็อยู่เคียงข้างกันมาตลอด
เมื่อสามีทำงานไปได้ 2 – 3 ปี เจ้านายชื่นชอบการทำงานของเขาจึงให้เข าเป็นหัวหน้าช่าง
และเพิ่มเ งินเดือนให้อีกเล็กน้อยเขาใช้เวลาไม่กี่ปี
ในการเก็บออมเ งิน และก็หาลู่ทางในการเปิดบริษัทรับเหมาก่อสร้างขึ้นมาเป็นของตัวเองซึ่ง
บริษัทของเขาก็กลายเป็นบริษัทรับเหมารายใหญ่ที่มีคนรู้จักมากขึ้นเรื่อย ๆ และเติบโตไป
อย่ างรวดเร็วตอนนี้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปมากกว่าแต่ก่อนเขาได้พบปะสังสรรค์กับผู้คนมากขึ้น
และก็เป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้เขารู้สึกเบื่อภรรย าของตัวเองเวลาที่เขากลับมา
ถึงบ้าน แล้วมองไปที่ภรรย าก็จะเห็นแค่ผู้หญิงมีอายุคนหนึ่งที่ไม่แต่งตัว ไม่แต่งหน้าไม่มีความสาว
ความสวยเหมือนผู้หญิงที่เขาพบเจอข้างนอกมันทำให้เขาอย ากจะยุติความสัมพันธ์ของการเป็นสามี
ภรรย าที่อยู่ลำบากด้วยกันมาเกือบ 20 ปีไว้เท่านี้แต่เขาก็นึกถึงตอนที่ลำบากสู้มาด้วยกัน จึงไม่อย าก
ให้ภรรย าไปตัวเปล่าเขาจึงได้โอนเ งินเข้าบัญชี
ให้ภรรย าจำนวนหนึ่ง เพื่อที่เธอจะมีเ งินไว้ซื้อบ้านสักหลังอยู่ได้แบบไม่ลำบากกับเ งินที่มีไว้ใช้ตอนแ ก่
โดยที่ไม่ต้องลำบากหาเ งิน แล้วเขาก็เดินไปบอกภรรย าพูดถึงสิ่งที่เขาต้องการ และขอหย่ ากับภรรย า
ภรรย ารับฟังโดยไม่โวยวาย แววตามีแต่ความสงบและเมื่อถึงเวลาที่จะต้องย้ ายออก สามีได้โทรบอก
ภรรย าว่าจะเข้ามาช่วยขนของ แต่เมื่อเขากลับมา
ก็ไม่เจอภรรย าของเขาซะแล้วพบเพียงแต่กุญแจบ้านที่วางไว้กับสมุดเ งินฝากที่เขาเพิ่งโอนเข้าให้เธอและ
จดหมายที่เธอเขียนทิ้งไว้ให้อดีตสามีในตอนนี้ว่า…“ฉันไปแล้วนะ ฉันจะกลับไปอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัด ส่วน
ผ้าปูเตียง ฉันซักไว้ให้หมดแล้วพับเก็บไว้ที่ตู้เสื้อผ้าชั้นบนสุด เสื้อเชิ๊ตของคุณ ฉันรีดและแขวนไว้ในตู้เรียบ
ร้อยแล้วถุงเท้าและเข็มขัดอยู่ที่ตู้ด้านล่างสุด ฉันไม่อยู่แล้ว คุณอย่ าลืมกินย าล่ะ กระเพาะของคุณยิ่งไม่ค่อย
ดีอ้อ อีกเรื่องคุณชอบลืมกุญแจบ้าน ฉันฝากกุญแจสำรองไว้ที่ป้อมย าม
ถ้าคุณลืมก็ไปเอาที่ป้อมย ามได้เลยก่อนออกจากบ้านตอนเช้า ก็อย่ าลืมปิดหน้าต่างด้วยล่ะถ้าฝนต กแล้วพื้น
จะเปียก ฉันทำเกี๊ยวทิ้งไว้ให้คุณ ถ้ากลับมาแล้วหิวก็ต้มกินได้เลยนะ”ถึงแม้ลายมือของเธอจะอ่ านย าก ดูไม่
สละสลวยแต่ข้อความใจจดหมายล้วนออกมาจากใจ
ทั้งสิ้นยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดกับตัวเองเขานั่งมองเกี๊ยวที่เธอทำไว้ให้ครั้งสุดท้ายเธอก็ยังคงตั้งใจห่อมันอย่ างดีเหมือน
ทุ กครั้งที่ทำให้เขามันทำให้เขานึกถึงช่างปูนเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ช่างปูนจน ๆ ที่ไม่มีเ งินพาภรรย าไปกินข้าวที่ร้านอาหารดี ๆ
ได้ยินเ สียงสับผักห่อเกี๊ยวให้เขาและทำให้เขานึกถึงช่วงเวลานั้นที่เขาสัญญา
กับตัวเองไว้ว่าจะดูแลผู้หญิงคนนี้ให้ดีที่สุด จะให้เธอมีความสุขและต้องสบายขึ้นกว่านี้ให้ได้มาถึงวันนี้ เขามีทุ กอย่ างที่
อย ากมี ซื้อทุ กอย่ างที่อย ากได้แบบง่าย ๆ แต่เขากลับทิ้งผู้หญิงที่เคยทนลำบากกับเขามาเกือบ 20 ปี ไปแบบง่าย ๆ
ได้อย่ างไร เมื่อเขาคิดได้จึงรีบไปตามหาภรรย าที่สถานีรถไฟและเห็นเธอกำลังรอขึ้นรถไฟอยู่เขาจึงรีบเดินเข้าไปหาและ
พูดกับเธอว่า“คุณกำลังจะไปไหน ผมเพิ่งเลิกงานมาเหนื่อย ๆ ทำไมยังไม่ทำกับข้าวไว้ให้ผมอีกละ กลับบ้านไปทำกับข้าวได้แล้ว”
เมื่อภรรย าได้ยินคำพูดของสามี เธอจึงน้ำตาคลอแล้วค่อย ๆเดินตามหลังเขาไป แต่เธอไม่รู้หรอกว่าผู้ชายที่เดินอยู่หน้าเธอ
กำลังร้องไห้อย่ างหนักเพราะเกือบจะปล่อยผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดไปซะแล้วแล้วมันก็ทำให้เขาคิดได้ว่า ความสุขที่แท้จริง
ไม่ใช่จำนวนเ งินในสมุดบัญชีแต่มันคือรอยยิ้มของคนที่รักต่างหากหากคุณมีคนที่รักคุณ
และพร้อมจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดเวลาไม่ว่าคุณจะ “สุข” หรือ “ทุ ก ข์”ขอให้คุณใส่ใจเขาให้มาก ๆ และอย่ ามองข้ามเขาไป
เพียงเพราะความฉาบฉวยเพียงชั่ วคราวเพราะมีไม่กี่คนหรอกที่ยังคงทนลำบากกับเราได้ แม้ในวันที่เราไม่มีอะไรในชีวิต
ขอบคุณที่มา : 1 0 8 r e s o u r c e s
