ช่วงหลายปีที่ ผ่ า น มาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็กๆที่สองข้างทางเป็นเหว
ฉันเดินตามคนๆนึงเดินตามด้วยความซื่อสัตย์ อ ย่ า ง ไม่มีข้อแม้ตลอดทาง
ฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเค้าฉันก็ตามไปอย่ างเชื่อใจ เขาก็หันมามองฉันเป็น
พักๆฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจมาเลือกมาเดินตามเขา
ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อยๆระหว่างทาง ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ได้โรย
เศษแก้วทิ้งไว้บนพื้นขณะที่เดินตาม ฉันไม่เคย ร ะ วั ง ตัวใดๆ เพราะตามอง
อยู่แต่ที่หลังของเค้าด้วยความไว้ใจฉันรู้สึก เ จ็ บ ที่เท้าแล้ว แต่ฉันก็ยังเดิน
ตามต่อการขอ โ ท ษ และการให้ อ ภั ย เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่เค้าก็ยังทำอีกจนในที่สุด พื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศษแก้ วชิ้นเล็กๆมาก
มายที่คอยทิ่มตำเท้าฉันอยู่ตลอด ทุ ก ก้าวที่เดินแน่นอนว่ามันก็มีบางช่วงที่
เป็นพื้นดินธรรมดา บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มๆบ้างแต่เดินไปไม่นานก็กลับ
ไปเจอเศษแก้วอีกที่ตลกคือ ฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่อยๆ
เพราะคิด เ สี ย ดายที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งนานแล้วและ ด้วยความหวังจาก เ สี ย ง
พูดของเค้า ที่ตะโกนมาเรื่อยๆ ว่าเค้าจะหยุดการกระทำแบบนี้แล้วนะความเจ็ บ
ปวดมันเพิ่มขึ้นมาอีก เมื่อมีเด็ กคนนึงเกิดขึ้นมาจากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียว
กลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มลูกไว้ที่แขนเพื่อไม่ให้เค้าโดนเศษแก้ ว
ไปด้วยลูกโตขึ้น ทุ ก วัน น้ำหนักก็มากขึ้น ทุ ก วันตามไปด้วย ในที่สุดเราก็เดินมา
จนถึงทางแยกทางแยก 2 ทาง คือทางตรงทางเดิมที่แม้จะมีเศษแก้วปะปรายให้
เห็นแต่ก็ยังคงมีแผ่นหลังที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มจริงใจของเค้าที่เหมือนคอยให้ความ
หวังว่าเค้ากำลังจะเลิกโรยเศษแก้วแล้วหรือ จะเลี้ยวออกไปอีกทาง ที่มันโครตมืด
และไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้าในใจคิดว่า
ไม่ว่าจะเลือกทางไหนเราจะพาลูกไปด้วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ปล่อยลูกแน่
นอนที่ทางแยก…ฉันมองลงไปที่เท้าตัวเอง ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไปมันเต็ม
ไปด้วย บ า ด แ ผ ล นับไม่ถ้วน มันเจ็ บ มันชา วนไปเรื่อยๆวันนี้…. ฉันตัดความ เ สี ย
ด า ย เวลาที่ผ่ า น มาไว้ที่ตรงทางแยกนั้นแล้วเลือกเดินทางใหม่ ทางที่ไม่มีใครเดินนำ
หน้า และ ไม่ได้เดินตามใครอีก
มันทั้ง โ ค ต ร มืด ทั้งไม่รู้จักเส้นทาง และ ไม่รู้จะเจอกับอะไรอีกแต่อย่ างน้อยที่สุดทางนี้
ก็ไม่มีเศษแก้วอีกแล้วแน่นอนว่า เมื่อไม่มีเศษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวางลูกลงกับพื้นแล้วจับ
มือกันเดินแทนการอุ้มฉันรู้สึกดีขึ้นอย่ างประหลาดจากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ซื่อสัตย์ ฉันรู้ทันที
ว่าตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทนในวินาทีนี้เลยเพราะ ฉันกำลังจะมี เ ด็ ก อีกคน
นึงเดินตามหลังของฉันตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลยจากนี้
ฉันอาจจะนั่งลงใช้เวลาในการ รั ก ษ า เท้าไปซักพักแต่ไม่นานหรอกฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ
เดินไปไ อ้ ทางที่แม่งโครตมืดนี่แหล่ะนิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า… ฉันยังอยู่ ฉันยังไม่เป็นไร
ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีก และฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว
ที่มา : b i t c o r e t e c h