มือของผู้ให้อยู่สูงกว่ามือของผู้รับ ชื่อของผู้
ให้น่าจดจำกว่าชื่อของผู้ขอ เกียรติของผู้ให้
กรุ่นหอมอยู่เหนือก า ล สมัย ยิ่งกว่าเกียรติ
ศักดิ์ของนักรบและปวงวีรบุรุษ
การให้
จึงเป็นความสุขแท้ทั้งเวลาก่อนให้
ขณะที่ให้และหลังจากได้ให้ไปแล้ว
การให้
แค่เพียงคิดจะทำใจก็ยังเป็นสุข
ครั้นได้ให้แล้วจิตใจก็แช่มชื่น
เบิกบานเมื่อวันเวลา ผ่ า น ไป
หวนกลับไปรำลึก ถึง ด ว งหน้า
อันเปี่ยมสุขของผู้รับ ความปีติสุข
ก็ย้อนกลับมาทำให้หัวใจอิ่มเอม
การ เ สี ย สละแบ่งปันเป็นทั้ง
ความสมาน คือ ความสามัคคีปรอง
ดองระหว่างกันและกัน และเป็น
กุศโลบายในการสร้างความเสมอ
คนที่ไม่เคยเป็นผู้ให้ ย่อม ย า ก
ที่จะได้รับ “การให้” มอง อ ย่ า ง
ธรรมดาดู เหมือนว่า เป็นการ สู ญ เ สี ย
แต่แท้ที่จริงแล้ว ผู้ให้ คือผู้ที่ได้รับ
ต่างหาก คนที่เป็นผู้ให้จึงมีเกียรติ
คุณเกริกกระจาย ชั่ ว ฟ้าดินสลาย
ทั้งนี้นั่นเป็นเพราะ “โลกคารวะผู้ให้
แต่บอดใบ้ต่อผู้กอบโก ย แ ล ะโ ก ง กิ น…”
ขอขอบคุณเรื่องราวดีๆ : ธรรมะรับอรุณ ท่าน ว.วชิรเมธี
