เรื่องมีอยู่ว่า…ต้นไม้แ ก่ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย
และเมฆตอบเพียงว่า น้ำฝนมีอยู่เพียงน้อยนิด
กลัวจะไม่พอให้ต้นไม้แ ก่ได้ชื่นใจ
แล้ววันต่อมาเมฆก้อนน้อย ก็ยังคงบอกแบบเดิม
มันน้อยไปนะ จึงไม่พร้อมที่จะให้
เมฆก้อนน้อยจึงเดินทางไปในที่ต่าง ๆ
และพย าย ามสะสมฝน เพื่อที่จะให้มันมากพอ
พอที่จะทำให้ต้นไม้แ ก่ชื่นใจ
เมื่อมีมากพอแล้ว เมฆน้อยจึงกลับมา
แต่สิ่งที่พบข้างหน้านั้น มีเพียงซ ากต้นไม้แ ก่ที่พุพังไปแล้ว
เมฆน้อยเอาแต่ร้องไห้และถามว่า
ทำไมความพย าย ามของฉันไม่มีค่าเลยหรืออย่ างไร
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ จึงได้แหงนหน้ามอง
แล้วพูดกับเมฆน้อยไปว่า..การที่เราจะให้อะไรกับใครสักคน
มันไม่ต้องรอให้มาก หรือรอความพร้อมอะไรเลย
ให้เท่าที่มี เต็มใจที่จะให้ ก็ทำให้คนรับชื่นหัวใจได้แล้ว
ความพย าย ามเป็นสิ่งที่ดีที่ทุ กคนควรจะมี
แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไข
อย่ าได้รอให้ร วย จึงค่อยทำอะไรให้คนที่เรารัก
อย่ าไปรอให้พร้อม เพราะเขาอาจไม่มีเวลามากพอที่จะรอเรา
แล้วก่อนที่ต้นไม้แ ก่จะจากไปนั้น เค้าได้ฝากบอกเธอไว้ว่า
หากเห็นเธอผ่ านมา ให้บอกเธอหน่อยว่า เขารักเธอ
เมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตาออกมาเป็นเม็ดฝนอย่ างไม่ข าดสาย
ให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแต กใบให้ได้เห็นต่อไปตลอดก าล
เตื อนสติได้ดีมาก ในสิ่งที่เรามองข้าม
ขอบคุณที่มา : แ ส น ส บ า
