คนเรามันต้องที่จะหัดเดินคนเดียวบ้าง ไม่มีใครจะเดินกับเราไปได้ตลอด

กำแน่นเท่าใดก็สูญเสี ยมากเท่านั้น

เหมือนกับการกำทรายนั่นแหละยิ่งคุณกำแน่น ทรายก็ร่วงออกจากมือมากเท่านั้น

คนที่ควรถนอมจงรู้ถนอมเพราะ

เมื่อใดที่คุณสูญเสี ยไป สิ่งนั้น คนนั้นอาจเป็นสิ่งที่มีค่าที่ทำให้คุณเจ็ บป วดและเสี ยใจที่

สุดก็เป็นได้เมื่อใดที่รู้สึกสิ้นหวัง หากอย ากร้องไห้ก็ร้อง

ออกมาเถอะแต่เมื่อร้องจนหนำใจแล้วก็ต้องลุกขึ้นยืนหยัดอีกครั้งให้ได้ความซาบซึ้งทดแทนความผูกพัน

ไม่ได้ไม่ว่าจะเป็นใคร เพื่อนหรือคนแปลกหน้าคุณต้องเรียนรู้ที่จะยิ้ม

แม้ในใจจะร่ำไห้สะอื้นสักเพียงใดเพราะมนุษย์ทุ กคนต่างมีความเห็นแ ก่ตั

วจงอย่ าไปคาดหวังว่าจะมีใครดีต่อคุณโดยปราศจากเงื่อนไข

หากใครคนหนึ่งไม่มีค่าเพียงพอให้คุณถนอมก็ต้องฝึกปล่อยฝึกวาง ฝึกทิ้ง

อย่ าเลือกคบคนที่รูปร่างหน้าตาจงเรียนรู้ที่จะชื่นชมคนที่ความสามารถ

และหากคุณคิดว่าตัวเองสู้คนอื่นเขาไม่ได้อย่ าได้น้อยเนื้ อต่ำใจเพราะคุณ

ก็เป็นคนธรรมดาเหมือนคนอื่นทั่ว ๆ ไป

พ่อแม่คือคนที่รักและปรารถนาดีต่อคุณ

มากที่สุดอย่ าคิดถึงท่านเฉพาะตอนไม่มีเงิ น

อย่ าคิดว่าในสายตาพ่อแม่ คุณยังเป็นเด็ กอยู่ตลอดเวลา

อันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของพ่อแม่แต่ไม่สงส ารพ่อแม่เหรอที่มีลูกไม่รู้จักโตสักที

ไม่มีอะไรเหมือนเดิมเพราะทุ กสิ่งเปลี่ยนไปทุ กเวลาทุ กนาที

อย่ าเอาวิ ธีการเก่า ๆ มาแก้ไข

ปัญหา คนสองคนรักกันอาจไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา

อย่ าเอาแต่พร่ำเพ้อ อย่ าเอาแต่เรียกร้อง เพราะสิ่งนี้อาจเป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนห่างไกลกันมากกว่าเดิม

หนทางของชีวิตนั้น ย า ว ไกลจงเรียนรู้ที่จะเดินลำพังบ้าง

เผื่อวันใดที่คนอื่นไม่ได้สนใจคุณเหมือนเดิมก็ไม่ต้อง เ สี ย ใจเพราะทุ กคนต่างมีเส้นทางของชีวิตที่ต้องเดิน

เหมือนกัน

ไม่มีใครเดินเคียงคู่คุณไปจนถึงปลายทางอย่ าให้ใครคนใดคนหนึ่ง

หรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง กลายเป็นทั้งหมดในชีวิตคุณ

ความโ ชคร้า ยของมนุษย์ ถือกำเนิด

ขึ้นจากการไม่ชอบที่จะอยู่เพียงลำพัง

ขอบคุณที่มา : pagejaide