1. ใจหายใจคว่ำ
ช่วงนี้กลุ่มมิจฉาชีพออกอาละวาด จนชาวบ้านกินอยู่ไม่เป็นสุขเมื่อครู่นักข่าวช่องดัง
เพิ่งรายงานข่าวว่า มีชายคนหนึ่งถูก ข โ ม ย เ งิน
ไปจากบัญชีหลายแสนบาทฉันรีบปั่นจักรย านไปธนาคาร เมื่อถึงธนาคารฉันรีบตรง
ไปที่ตู้เอทีเอ็ม เสี ยบการ์ดและกดรหัสเป็นที่เรียบร้อย
“โล่งอกไปที เงิ น 8 บาทยังอยู่ดี ไม่มีใครขโมย” ฉันถอนหายใจรู้สึกโล่งใจ
พวกนี้นิสัยไม่ดีจริง ๆ เลย ทำเอาฉันใจหายใจคว่ำ
พอฉันเดินออกจากตู้เอทีเอ็ม หัวใจก็ต กไปอยู่ที่ตาตุ่ม “เงิ น 8 บาทไม่หาย
แต่ตอนนี้รถจักรย านของฉันหายไปเสี ยแล้ว”
..เรื่องบางเรื่อง อย่ าตื่นตระหนกต กใจจนเกินเหตุ..
2. ลุ่มลึก
เมื่อครู่ตอนอยู่ในลิฟต์ ฉันเห็นเด็ กน้อยคนหนึ่งกำลังกินไอศครีม
ด้วยความเป็นห่วงก็เลยบอกเด็ กน้อยไปว่า
“หนูจ๊ะ อากาศหนาวขนาดนี้ กินไอศกรีมไม่ดีต่อร่า งกายนะจ๊ะ”
เด็ กน้อยหันมามองฉันแล้วบอกว่า “คุณย่ าของผมอายุยืนถึง 103 ปี”
“โห เพราะกินไอศกรีมใช่ไหม ?” ฉันถามด้วยความสงสัย“เปล่าครับ
เพราะย่ าไม่เคยยุ่งเรื่องชาวบ้านครับ”
ช่างลุ่มลึกยิ่งนัก ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมฉันจึงแ ก่เร็วนัก
เพราะฉันยุ่งเรื่องของคนอื่นมากเกินไปนั่นเอง
3. ใจร่ม ๆ
เมื่อเช้า แม่ใหญ่ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ ก็เจอตาแ ก่
คนหนึ่งกำลังวาดอักษรตัวใหญ่อยู่บนพื้น
ด้วยความอย ากรู้ แม่ใหญ่เลยเข้าไปดูใกล้ ๆ
ตาแ ก่มองมาที่แม่ใหญ่ แล้วก็ลงมือเขียนตัวอักษร “มอง”
แม่ใหญ่คิดในใจ “ตาแ ก่นี่หาเรื่องซะแล้ว” แต่ก็ทำใจร่ม ๆ
รอดูต่อไปว่าตาแ ก่จะเขียนอะไรต่อ ก่อนที่จะเขียนคำต่อไป
ตาแ ก่ก็มองมายังแม่ใหญ่อีกรอบ แล้วก็เขียนคำว่า “อะไร”
ลงไปที่พื้น แค่นั้นแหละ แม่ใหญ่ก็เดินเข้าไปถีบตาแ ก่จนล้ มไม่เป็นท่า
“เกิดอะไรขึ้นครับคุณตา” ตำรวจถาม
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมกำลังจะเขียนเพลงมองอะไร เพื่อใช้ในงานลีลาศคืนนี้
เขียนประโยคแรกยังไม่ทันเสร็จ ย ายแ ก่บ้าคนนี้ก็เข้ามาถีบผมจนล้ มคว่ำ”
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ใจร่ม ๆ อย่ าเพิ่งตัดสินทำอะไร หากเรื่องมันยังไม่ทันเฉลย
4. อดทน
เด็ กสาวคนหนึ่งวิ่งขึ้นรถไฟสปรินเตอร์ แต่ปรากฏว่ามีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่นั่งของเธอ
เธอหยิบตั๋วรถขึ้นมา แล้วพูดกับผู้ชายคนนั้นด้วยความสุภาพว่า
“คุณคะ คุณนั่งผิดที่แล้วค่ะ”
ชายคนนั้นตวาดเธอกลับ แล้วหยิบตั๋วของเขาให้เธอดู
“ดูให้ดี ๆ นี่มันที่นั่งของฉัน ตาเธอไม่บอดใช่ไหม ?”
เมื่อเด็ กสาวมองดูตั๋วของผู้ชายคนนั้น ก็ไม่พูดอะไร
ได้แต่นิ่งเงียบแล้วเดินไปยืนอยู่ท้ายขบวน
จากนั้นไม่นาน รถไฟก็แล่นออกจากชานชาลา พอเจ้าหน้าที่ตรวจตั๋ว
เดินมาถึงชายคนนั้น ก็ได้ยินเ สียงของเจ้าหน้าที่ดังขึ้นว่า
“คุณขึ้นผิดขบวนครับ รถขบวนนี้ไปเชียงใหม่ ไม่ได้ไปอุบลนะครับ”
มีการรออยู่อย่ างหนึ่ง เรียกว่า รอให้กลับใจก็ไม่ทันเวลาเสี ยแล้ว
จำไว้นะ หากการคำรามฮึ่ม ๆ มันแก้ปัญหาได้
ป่านนี้แพะและลามันก็คงควบคุมโลกใบนี้ไว้แล้ว
ที่มา นุสนธิ์บุคส์
ขอบคุณ meeruk
