เราเองก็อายุมากขึ้นเรื่อยๆ บั้ น ปลายชีวิตใกล้มาถึง
เราเองก็จงโ มโ หให้น้อยลงใช้ชีวิตที่เหลือ
ให้มีความสุขดีกว่า ช่วงชีวิตคนเรา หากเรามีชีวิตอยู่
ยังไงเราก็ต้องอ่อนล้าไปตลอด
นั่นเพราะชีวิตเราคือการก้ าวเดินไม่ว่าจะย ากลำบ ากแค่ไหน
ทั้งชีวิตยุ่งมาแทบตลอดชีวิต หาเงิ นมาได้แค่ไหน
ก็ต้องมีใช้ไป สมบัติจำเป็นต้องมีเท่าไหร่ ถึงเรียกว่า
มีผืนป่า และภูเขาแห่งเงิ นท อง
แลกกับสุ ขภาพหรือความดูแล ร่า งกายตนเองไม่ได้
สมบัติล้ำค่าบนโลกนั้นหา ย ากแต่ว่าสุข ภาพที่ดีนี่แหละ
ที่หาย ากกว่า ซื้ อที่ไหนไม่ได้ ใช้จ่าย อดออม
ตอนแ ก่ไม่มีใครมาแลดู เราจงรู้จักใช้ชีวิตอย่ างรอบคอบให้ดีที่สุด
แล้วสุดท้ายความสุข คือการปล่อยวาง หิวก็กิน ง่วงเราก็นอน
หากคิดจะปล่อยวาง แล้วทั้งชีวิตของคุณ
ก็จะสุขใจ แต่หากมีชีวิตอยู่ ไม่กล้าใช้เงิ น สุดท้ายเงิ นที่หามาได้
พอคุณหมดลมก็เป็นเพียงกระด าษที่ไม่มีค่าอะไร
เ งินท อง เป็นสิ่งจำเป็น ใช้สำหรับการใช้จับจ่าย ส่วนบ้าน
เป็นที่อยู่อาศัยให้เรา รถ เป็นการ คมนาคมขนส่ง
ไม่ว่า ส ร ร พ สิ่งพวกนี้ จะเป็นสิ่งดีหรือไม่อย่ างไร
ขอให้ห ว งแค่
“ใบหน้า”ของคนในครอบครัว
ว่าเขามี “รอยยิ้ม” หรือไม่ก็พออยู่อย่ างเรียบง่ายนิด
สับสนหน่อยเบิกบ าน อยู่อย่ างมีความสุข
คนๆ หนึ่งจะเดินได้ไกลขนาดไหนไม่รู้
กุญแจสำคัญ คือใครกัน จะเดินอยู่เคียงข้างคุณ
ในวันข้างหน้า แต่ฉันจะเดินเคียงข้างคุณเอง จำไว้!
ขอบคุณที่มา : tamnanna
