มีหญิงสาวคนหนึ่งเธอมีอดีต ที่แสนเล วร้า ยเจ็ บช้ำ และขื่นขม จึง
อย ากที่จะลบมันออกจากความทรงจำแต่ไม่ว่าจะทำอย่ างไรก็ไม่
สามารถ ลืมเลือนออกไปได้ จึงทำให้ชีวิตของเธอ ต้องระทมทุ กข์
เป็นอย่ างมากเพราะแม้ปัจจุบันเธอจะ มีชีวิตที่ดีขึ้นแล้ว
แต่เหตุการณ์ ในอดีตที่ผ่ านมาแล้ว นั้น เมื่อนึกถึงทีไร ก็ทำให้ต้อง
ปวดร้า วใจเ สียทุ กที
“อดีตที่ผ่ านมาของเรานั้น เสมือนรอยด่างพร้อยในชีวิตหากสามารถ
ลบอดีต ที่แสนขื่นขมออกไปได้ เหมือนกับว่าไม่เคยมีเรื่องร้า ย
เกิดขึ้นกับเรามาก่อนเลย ก็คงจะดีชีวิตของเรา คงจะ มีความสุข
เหมือนกับ คนอื่นเขาเสี ยที” หญิงสาวรำพึง กับตนเอง
“หากโลกเรานี้ มีน้ำวิเศษ ที่เมื่อดื่มแล้ว สามารถลืมอดีตได้
เหมือนดั่งใน นิทานก็คงจะดี” เพื่อนบ้านของหญิงสาว
ได้ยินเข้าพอดี จึงได้พูด กับหญิงสาวว่า “ได้ยินมาว่า มีนักพรตปริศนา
ผู้หนึ่งท่านสามารถช่วยเหลือ ผู้ต กทุ กข์ได้ย าก ได้ทุ กเรื่องบางที
ท่านอาจจะมีน้ำลบอดีตเหมือนดังในนิทานก็เป็นได้ ลองเดินทาง
ไปเพื่อให้ท่านนักพรต ช่วยเหลือดูสิ”
เธอจึงตัดสินใจ เดินทางไปยัง เขาปัญญายุทธ
หญิงสาว: “ขอประทานโ ทษ ท่านนักพรต เฉินกุ๊ยเซียง อยู่หรือไมคะ”
นักพรต: “ข้าเอง มาหาข้า มีเรื่องเดือด เนื้ อร้อนใจ
อะไรอย่ างนั้นรือ”นักพรตเฉินกุ้ยเซียง ถามด้วย ความเมตตา
หญิงสาว: “คารวะท่านนักพรต ข้าน้อยมีเรื่องทุ กข์ใจ เป็นอย่ างมาก
จากอดีตอันแสนเล วร้า ยที่ข้าได้พานพบมา แม้จะพย าย าม ลืมเลือน
สักเพียงใดก็ไม่อาจลืมได้”
นักพรต: “ถึงแม้จะเป็นอดีตที่เล วร้า ย แต่เมื่อมันผ่ านมา แล้วเหตุใดมันจึงยัง
ทำให้แม่นางทุ กข์ใจ ได้อีก”
หญิงสาว : “เพราะอดีตในครั้งเก่านั้น เป็นเหมือนรอยด่างพร้อย ที่คอยตอกย้ำ
ให้นึกถึง แต่เหตุการณ์เก่า ๆ
ตลอดเวลา แม้ปัจจุบันจะ มีชีวิตที่ดีเพียงใด แต่เมื่อนึกได้ว่า เคยมีอดีตที่เล วร้า ย
ก็ทำให้ข้าน้อย มิอาจมีความสุข กับปัจจุบันได้เลย”
หญิงสาวคุ กเข่า ลงแล้ว เอ่ยต่อไปว่า
หญิงสาว : “ข้าทุ กข์ เหลือเกิน ท่านนักพรตพอมีทางช่วยเหลือ ข้าได้หรือไม่”
หญิงสาวเอ่ย ด้วยสีหน้า ทุ กข์ระทม
นักพรต : “แม่นางโปรดยืนขึ้น ก่อนแล้ว เชิญตามข้ามา” เฉินกุ้ยเซียงให้หญิงสาว
ไปที่โต๊ะแล้ว ได้นำกาน้ำกับถ้วยใบหนึ่ง ออกมาซึ่ง
ในถ้วยใบนั้นมีน้ำอยู่ค่อนถ้วย
นักพรต : “แม่นางโปรด ดื่มน้ำ ในถ้วยนี้เถิด”
หญิงสาว : “หรือนี่จะเป็น น้ำ ลืม อดีต”
นักพรต : “หากเจ้า จะเรียกเช่นนั้น ก็ย่อมได้” หญิงสาวจึงหยิบถ้วยน้ำ
มาดื่มด้วยความดีใจแต่เมื่อน้ำในถ้วยนั้น ได้สัมผัสกับปาก
ของหญิงสาวก็ต้องรีบวางถ้วยใบนั้น
ลงทันที เพราะน้ำที่ดื่มนั้น มีรถเค็ม เป็นอย่ างมาก
หญิงสาว : “ท่านนักพรตท่าน เอาน้ำอะไรมาให้ท่าน
ทำไมจึงมี รสชาติเค็มปี๋เช่นนี้”
นักพรต : “ต้องขอโ ทษด้วยถ้าอย่ างนั้น ข้าจะเติมน้ำเปล่าลงไป
ในถ้วยอีกสักหน่อยนะเผื่อรสชาติจะดีขึ้น” นักพรตจึงรินน้ำ เปล่าจาก
ในกาเพิ่มอีก
นักพรต : “แม่นางลองดื่มดู อีกทีสิว่ารสชาติ ดี ขึ้นรึยัง”
หญิงสาว : “ค่อยยังชั่ วแล้วค่ะ รสชาติพอกินได้ แต่ยังมีรสเค็มอยู่บ้าง”
นักพรต : “ถ้าอย่ างนั้น ข้าจะเติมน้ำเปล่าลงไป ในถ้วยอีกสักหน่อยนะ
“ นักพรตริน น้ำเปล่าลงไปอีก
หญิงสาว : “น้ำในถ้วยนี้ มีรสจืด จนแทบไม่หลงเหลือ ความเค็มอีกแล้ว
ดื่มได้สบายเลย” ทันใดนั้นหญิงสาว ก็เข้าใจ ในทันที
นักพรต : “อันว่าอดีต ที่แสนเล วร้า ย ก็เปรียบเหมือนดั่งเกลือ
ในน้ำที่มีรสเค็ม ทำให้มิอาจ ดื่มกินได้
แต่หากเราหมั่นเติม สิ่งดีๆลงไป เหมือนเราเติมน้ำเปล่า
เข้าไปย่อมทำให้ น้ำที่มีรสเค็มมากค่อยๆจางลง จนในทีสุด
ก็กลายเป็นน้ำ ที่เราสามารถดื่มกิน อย่ างมีความสุขได้
เพียงแม่นางหมั่นเติมสิ่งดีๆให้กับชีวิต ไม่เติมสิ่งร้ า ยๆ
เข้าไปอีก ก็จะทำให้อดีตที่แสนเล วร้า ย ด้อยค่าด้อยราคา
ลงไปเอง ถึงแม้ว่ามัน จะยังอยู่ก็ตามแต่ ก็ไม่สามารถสร้าง ความทุ กข์ใจ
ให้กับเราได้ เพราะมันเจือจางลง แล้วนั่นเอง”
ขอบคุณที่มา : profession-j55
