“พ่อแม่” ไม่ได้เป็นคน เ ฝ้ า บ้าน เ ขี ย นไว้ดีมาก

หลายๆคน ให้ความสำคัญของคนนอกบ้าน ก่อนคนในบ้านอยู่บ่อยครั้ง

ยิ่งถ้าเป็นพ่อแม่ของเรา บางครั้งเราเองนั่นแหละ

ที่ละเลยความรู้สึกท่านละเลยสิ่งต่างๆที่เราควรใส่ใจ

และให้ความสำคัญกับท่าน

อ ย่ า เ ปรี ย บ ว่า พ่อแม่ ของเรา เหมือนคนเฝ้าบ้าน ต้นไม้ที่ยิ่ง แ ก่ นั้น

ก็ยิ่งมี ร า กเยอะ เหมือนกับพ่อแม่ของเรา

ยิ่ง แ ก่ ช ร า ก็ยิ่งพูดมากเหมือนคนโบราณที่กล่าวเอาไว้ว่า

ในบ้านมีผู้ ช ร าที่เป็นเสมือน

“ของล้ำค่า”

ที่มีค่ายิ่งนัก อ ย่ า เห็นเพียงท่านเป็นคนเฝ้าบ้าน

อ ย่ า เห็นท่าน เป็นเพียงคน แ ก่ คนหนึ่ง

ก่อนนั้น..

คนเฝ้าบ้านคนนี้นี่แหละ เป็นคนสอนให้พูด

ก่อนนั้น..

ที่เ คี้ ยวข้าวไม่เป็น คนเฝ้าบ้านคนนี้นี่แหละ..

ที่คอย เ คี้ ย วข้าว บ ด ข้าวให้ทาน

ก่อนนั้น..

ที่เดินไม่เป็น คนเฝ้าบ้านคนนี้ไงล่ะ

ที่เป็นคนคอยจูงมือหัดเดิน

ก่อนนั้น..

ที่กินข้าวเหลือ คนเฝ้าบ้านคนนี้นี่แหละ..

ที่เอามากิน โดยไม่บ่นสักคำ

ก่อนนั้น..

ที่ล้ างก้ น ตัวเองไม่เป็น คนเฝ้าบ้านคนนี้ไง

ที่ล้ างให้โดยไม่ รั ง เ กี ยจ

เวลาใส่บาตร… ท่านคนนี้ใส่ด้วยจิตนอบน้อม ย ามใส่บาตร พ ร ะ พ่อ พ ร ะ แม่

ใส่ด้วยจิตนอบน้อมหรือไม่ ย ามเรียกลูกหลานกินข้าวท่านเรียกด้วยคำพูด

อันอ่อนหวาน ย ามเรียกพ่อแม่ท่านกินข้าว เรียกด้วยน้ำเสี ยง อ ย่ า ง ไรกัน

แล้วในตอนนี้… คนที่เคยสำคัญที่สุดในชีวิตยังสำคัญที่สุดในใจคุณอยู่ไหม

หรือกลายเป็นแค่เพียง คนเฝ้าบ้าน ความภาคภูมิใจที่ท่านเคยมีนั้น คุณทำ

ล า ย ไปแล้วหรือ “คิดถึงพ่อแม่จังเลย”

ขอขอบคุณ JellyWalker