ลูกหม าถามแม่ว่า :“พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ”
แม่หม าเลยตอบว่า :“ไม่หรอกจ๊ะ เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือคนที่รักเราจริง ๆ ต่างหาก
เราจะมากที่คุณภาพไม่ได้มากที่จำนวนเวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมและมีคุณภาพไว้กับเรา
ถ้าเป็นมิตรที่เหลือ ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเรา ถ้าเป็นศั ต รูที่เหลือ
ก็จะเป็นศั ต รูที่จะเป็นแรงผลักดันให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป”
ลูกหม า ถามต่อว่า : “แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้”
“แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม”
แม่หม าตอบว่า : “เมื่อวันหนึ่งหนูเลือกทางเดินได้เองแม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้าง ๆ
หนูเหมือนเดิมแต่เมื่อหนูโตขึ้นหนูก็ต้องหาใครสักคนมาเดินข้างกาย
แม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง แต่ยังคงเฝ้ามองหนูจนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว แม่ก็จะหยุด
แล้วมองหนูต่อไปหรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไป แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอดก าล”
ชีวิตคือการก้าวเดินไปข้างหน้าแต่หนูจงจำไว้ว่า การก้าวไปจะมีคุณค่าเราจะต้องไม่ลืม
คนข้างหน้า ข้าง ๆ หรือแม้แต่ข้างหลังเพราะนั่นคือพลังทั้งหมดที่คอยผลักดันหนูให้ก้าวไป
พร้อมกับพลังของตัวหนูเอง น้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไป
แต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่าเรามาจากไหนและมากับใครหรอกนะ
แม่หม าตอบและยิ้มให้ลูกห ม าลูกห ม าไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง
แม่หมาสงสัยจึงถามว่า ทำไมเดินช้าจังลูกหมาส่งยิ้มหวานไปก่อนตอบไปว่า
“ก็หนูอย ากมีเวลา เดินกับแม่นาน ๆ ไง”
ขอบคุณที่มา : tour-takj
