ห ม า ที่ว่าดุนั้น ยังไม่ น่ า ก ลั ว เท่ากับ ใ จ ค น

ในซอยบ้านจะมีหมาตัวนึงมันคงไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่

ทุ กครั้งที่ผมเดิน ผ่ า น หน้าบ้านมัน

มันจะเห่ า กระโจนใส่ประตูเหล็กอย่ างบ้ า ค ลั่ ง

ปานกับว่าผมเคยไป  ฆ่  า  แ  ม่  มั น  ต  า  ย

เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอยผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่าไม่

กล้าไปกลั วหม า พ่อบอกผมว่าไม่ต้อง ก ลั ว หรอก..

หมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุ กวัน ๆ ซักวันมันก็จะเชื่องเองนับแต่วันนั้น

ผมเจียด เ งิ น 5 บาทซื้อลูกชิ้น1ไม้ ผมกินสองลูกแบ่งหม า 2 ลูกทุ กวัน

วันแรก ๆ มันแทบจะกระโดด กั ด มือผมให้ได้ ถ้าไม่มีประตูเหล็ก

ผมคงมือ ข า ดไปแล้ว วันเวลาผ่ านไปไม่นาน มันไม่เห่าผมอีกเลย

กระดิกหางรอผม ทุ ก เย็น วันหนึ่งเจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิทมันวิ่ง

กระดิกหางมาหาผม หยอกเล่นกับผม สนุกสนาน

ตั้งแต่วันนั้นเราเป็นเพื่อนกัน และวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด

โตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน..ห ม า ที่ว่าดุ ๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้มอบ

ความเป็นมิตรให้ ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อ ง..แต่กับคนต่อให้เราดีแค่ไหน

จริงใจแค่ไหนเลี้ยงอาหารดีแค่ไหนก็ยังหั กหลังเราได้

ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ซื้อใจ ห ม า ได้ตลอดชีวิตกับคนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน

ก็เชื่อใจไม่ได้จริง ๆ ห ม าที่ว่าดุ ยังไม่น่ากลั วเท่าใจคน..

ขอบคุณที่มา : chayend