“ข้าพเจ้าไม่ใช่สาวสิบห้า” เรื่องจริงที่ฝากให้ผู้หญิงทุ กคนอ่ าน
ข้าพเจ้าไม่ใช่สาวสิบห้าที่จะหลั่งน้ำตาเพราะคนอื่น
หนาวไปก็ก่อไฟสุมฟืน ร้อนนักก็ระรื่นเปลือยกาย
เลิกกังวลต่อคำติฉิน เลิกสะดีดสะดิ้นกับคำให้ร้ าย
เลิกมองโลกผ่ านน้ำตาจะเป็นจะ ต า ย เลิกฟูมฟายกับหัวใจที่ข้างในกลวง
ใครจะเข้าใจเราหรือไม่ ข้าพเจ้าอยู่ในวัยที่เลิกห่วง
ใครจะรักหรือไม่รักไม่หนักทรวง ข้าพเจ้าผ่ านล่วงมาเนิ่นนาน
ไม่ใช่,ไม่ใช่สาวสิบห้า เพราะรู้รสน้ำตาว่าไม่หวาน
จึงก้าวข้ามความขื่นขมอันซมซาน เลิกสะทกสะท้านต่อการใด
ข้าพเจ้าอยู่ในวัยที่ช่างแม่ง เกลียดการเสแสร้งและเล่นใหญ่
ใครดีมาข้าพเจ้าก็ดีไป ใครร้ ายใส่ข้าพเจ้าร้ ายไปยิ่งกว่า
แววตาข้าพเจ้าไม่วาววับ ต่อความลับแลไม่ลับเบื้องหน้า
เกลียดความหวังดีมีมารย า ที่สุดท้ายใช้วาจาอุ้ม ฆ่ า กัน
ข้าพเจ้าไม่ใช่สาวสิบห้า ปราศจากด วงตาสาวช่างฝัน
ชีวิตมีแต่ดุเด็ดและเผ็ดมัน อาจกระแทกกระทั้นไม่ตรงใจ
ข้าพเจ้าคือสาวใกล้สี่สิบ อยู่ในวัยนั่งจิบไวน์ลำพังได้
เลิกสะอื้นเพราะคนอื่นมาสุมไฟ แสยะยิ้มให้โ ชคชะตาเป็นว่าเล่น
ขอบคุณที่มา : pankanan
